De laatste tijd draai ik weer veel cd's. Noem het een nostalgische fase. Op een dag trok ik Chimes of Freedom: The Songs of Bob Dylan uit de kast. Ik draaide achter elkaar alle vier de zilveren schijfjes, een compilatie uitgegeven ter ere van vijftig jaar Amnesty International. Gefascineerd door de interpretaties van Dylan-nummers door zeer uiteenlopende artiesten.

Bob Dylan repertoire

Vaak wordt gezegd dat de meeste Dylan-covers beter zijn dan het origineel. Wat zeker geen onzinnige bewering is. Kwestie van smaak ook natuurlijk, maar de man wist en weet zijn eigen repertoire bij tijd en wijle behoorlijk door de schorre mangel te halen. En die mondharmonica had op zijn eerste paar platen best een toontje lager mogen fluiten. Tegelijkertijd heeft hij een unieke sound, die hij in de zeven decennia dat hij muzikaal (vrijwel onophoudelijk zeer) productief is, ook al pakweg zeven keer heeft veranderd. Ook zijn manier van zingen, een proces waarover hij schrijft in Kronieken, zijn wonderlijke autobiografie.

Dylan, het levend mysterie

Dylan (1941) heeft altijd met succes geprobeerd ongrijpbaar te blijven. Een levend mysterie en mede daardoor een levende legende. Maar dat laatste toch vooral door de immense hoeveelheid teksten en muziek die hij heeft bedacht en gedeeld, wist ik weer toen het vierde schijfje was uitgedraaid. Er zijn voor mindere prestaties Nobelprijzen uitgeloofd. 

En die covers. Ja, die zijn soms inderdaad mooier of ‘beter’ dan het origineel. Maar ze waren er ook nooit geweest zonder het origineel. Geen cd-speler? Op Spotify zijn onder dezelfde naam diverse playlists samengesteld met Dylan-covers. Sommige zijn tientallen uren lang. Het zegt alles over het imposante oeuvre van de man uit Minnesota. En over de onmiskenbare inspiratiebron die hij voor heel veel artiesten is (geweest).